เหรียญ  ๑๘ อรหันต์ จับโป๊ยล่อหั่น เนื้อทองคำและเนื้ออื่นๆ  วัดบวรนิเวศวิหาร ด้านหน้า   เป็นเหรียญที่สร้างวาระพิเศษในการผนวช ร.ศ. ๑๑๐ หรือ พ.ศ. ๒๔๓๔ ส่วนด้านหลังเหรียญ มีรูปบุคคลกลุ่มหนึ่งเรียก ๑๘ อรหันต์ สะกดว่า อะ  ระ หัน คือ ผู้สำเร็จธรรมวิเศษสูงสุดในพระพุทธศาสนา เป็น อริยะบุคคลชั้นสูงสุด เป็นผู้ละสังโยชน์สิบประการ  ตามคตินิยมในพระพุทธศาสนาของจีนยุคเก่า  เหรียญนี้มีรูกลางสี่เหลี่ยม เนื้อออกสีทองอ่อนๆ แบบทองโบราณ เป็นเหรียญๆหนึ่งที่พบน้อยและหายาก การสร้างยุคเดียวกับพระกริ่งปวเรศ  พ.ศ.๒๔๓๔ (ร.ศ.๑๑๐) และวัดเหรียญจากเส้นผ่าศูนย์กลาง ๔.๖ ซ.ม. ความหนาของเหรียญ ๐ .๒ ซ.ม. และอีกเหรียญ ก็เป็นเหรียญที่แก่ทอง สภาพหน้าและพิมพ์ชัดเจน มีผิวออกแดงจากโลหะเนื้อทอง และนำเสนอให้ชม ยังมีเนื้อทองคำที่สวยงาม และที่นำเสนอรวมเป็นโลหะ  ๓ ชนิดด้วยกัน          

เหรียญนี้  พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระมหากรุณาธิคุณ โปรดเกล้าให้สร้างขึ้น เป็นที่ระลึก   ในวาระที่สมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิรุณหิศ สยามมกุฎราชกุมารเสด็จทรงผนวช ณ.วัดบวรนิเวศวิหาร ในปี พ.ศ.๒๔๓๔ จัดเป็นพระราชพิธีครั้งยิ่งใหญ่ ท่ามกลางพระบรมวงศานุวงศ์ ขุนนาง ข้าราชการ ในชุดเครื่องแต่งกายเต็มยศ ที่มาเข้าร่วมพระราชพิธีพร้อมพระราชาคณะ มีการสร้างอยู่หลายเนื้อ คือ เนื้อทองคำ  เนื้อเงิน เนื้อทองสีดอกบวบ (ทองเนื้อล่อ) เนื้อทองแดงแก่ทอง สำหรับแจกพระบรมวงศานุวงศ์ฝ่ายใน และฝ่ายนอก และแจกขุนนาง ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ และข้าราชการทั่วไป อายุการสร้างมากกว่า  ๑๐๐ปีมาแล้ว จึงเป็นเหรียญที่ทรงคุณยิ่ง  มีพุทธคุณยอดเยี่ยม เด่นทุกๆด้าน ซึ่งเข้าชุดกับเหรียญบาตรน้ำมนต์  และเหรียญปริศนาธรรม (เหรียญมือ) ส่วนเหรียญบาตรน้ำมนต์ ที่แจกสำหรับขุนนางและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ จะมีจุดสังเกตที่แตกต่างกัน จากหนังสือชี้ตำหนิเหรียญทั่วไป หรืออาจกล่าวว่า มีอยู่ ๒ แม่พิมพ์ คือ พิมพ์ในและพิมพ์นอก  ขอให้ผู้สนใจสะสม ขอดูจากข้าราชการยุคเก่า และผู้สืบวงศ์กระกูลจะได้พบความเป็น            
พระอรหันต์ ๑๘ องค์ ผู้สำเร็จธรรมวิเศษในพระพุทธศาสนา หรืออริยบุคคลชั้นสูงสุด  คือ บรรลุอรหัตผล ชาวจีนเรียกว่าจับโป๊ยล่อหั่น ซึ่งเป็นความเชื่อทางลัทธิมหายานของฝ่ายจีน   บำเพียรภาวนาจนกระทั่งสำเร็จ  เป็นเซียนผู้วิเศษ มีทั้งหมด  ๑๘ องค์                      
1.พระปินโท่ล่อ ป้วดล่อตั้ว (ปิณโฑล  ภารัทวาช)   เอตทัคคะทางบันลือสีหนาท มีเสียงดุจสิงหราช  เชี่ยวชาญในด้านโต้ตอบปัญหาธรรม
2.เกียเนกเกียโปลีตั้ว (กนกภารัทวาช) เป็นผู้มีอายุยืน นั่งชันขา สถิตที่แคว้นบรมวิเทหมีลูกศิษย์บริวาร  ๖๐๐คน
3.เกียเนกเกียฮวดช้า (กนกวัจฉ) ท่านมีเอตทัคคะทางความรู้แตกฉาน ณ.แคว้นกัสมี
4.โซปินโท้ (สิณฑ)  เอตทัคคะทางรู้แจ้งในพระธรรม เรียนรู้เร็วเพียงลัดมือเดียว มือซ้ายถือม้วนหนังสือ
5.เนกกือโล้ (กนุล) ผู้มีอายุยืนถึง ๑๖๐ปี เนื่องจากมีใจบุญ นิสัยชอบสันโดษเป็นการถือธุดงค์ 
6.โปโท่โล้ (ภัทร)  เป็นเอตทัคคะทางด้านเทศนาแจ่มแจ้ง มีโวหารดี มีขนคิ้วยาว  เป็นผู้ปราบเสือให้สยบได้ ท่านมีสกุลสูง
7.เกียลี่เกีย หรือซีจื้ออ๊วง (กาลิก)  มือหนึ่งถือหนังสือมือหนึ่งถือฉาบ มีคิ้วยาวมาก
8.ฮวดซือล่อฮุดโตโล้(วัชรบุตร) มีรูปร่างผอมเล็กเห็นแต่ซี่โครง แต่มีขนดกมือถือไม้สำหรับโปรดสัตว์  เวลาสั่นไม้สัตว์ร้ายจะหนี              
9.ซูปุดเกีย  (พระสุปปิยเถร) เกิดในป่าช้า เมื่อโตขึ้นอายุ ๗ ขวบ ได้ได้ฟังคำเทศนาของพระพุทธเจ้า ก็บังเกิดความเลื่อมใสจึงบรรชาจนได้บรรลุพระอรหันต์ในเวลาต่อมา
10.ปันโตเกีย (ปันถก) เอตทัคคะทางปัญญาเป็นเลิศ มีฤทธิ์เหาะเหิน ปราบพญานาคได้สำเร็จ รูปของท่าน อยู่ในท่านั่งเข้าฌาน กอดมืออยู่ข้างพญานาค
11.ล่อเฮาลี้ (ราหุล) เป็นพระโอรสของพระพุทธเจ้า เคร่งครัดพระธรรมวินัย ท่านอยู่ในท่ามือถือเจดีย์ มีศรีษะโต มีจมูกเป็นรูปขอ
12.นาเกียจีน้า (นาคเสน) เอตทัคคะทางอธิบายอรรถธรรมที่ลึกซึ้งให้สาวกเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้ง รูปของท่าน มือซ้ายหงาย เอียงหู
13.ยินกิดโท้ (ยิงคท) รูปของท่านเป็นคนอ้วนท้วนท้องพลุ้ย อุ้มบาตร
14.ฮวดล่อโพซือ (วันวาสี) ทำเป็นรูปพระหลับตาอยู่หน้าปากถ้ำ เอามือวางบนเข่า มือถือสมุด
15.โอชิโต (อชิต) เดิมทีเป็นพรามหมณ์ รูปของท่านทำเป็นพระแก่ สูงอายุมีคิ้วยาวนั่งเข้าฌานที่อก มีรูปคนปรากฏอยู่
16.จูเต้ปันโตเกีย (จูฑะปันถก)  เป็นน้องชายปันถก เดิมทีเป็นคนโง่ พระพุทธเจ้าทรงสงสาร  จึงทรงโปรดเทศนาให้ จนได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์
17.เคอิ๋ว (นนทิมิตร) เป็นพระอรหันตืในพระพุทธศาสนาองค์หนึ่ง
18.ปินทอล่อ (ปิณโฑล) เป็นพระอรหันต์องค์สุดท้ายใน ๑๘ เซียน (จับโป๊ยล่อหั่น)
ลักษณะของเหรียญ ได้นำแบบเหรียญอีแปะจีน ใช้เป็นเงินตราสมัยโบราญ และ เหรียญ ๑ สตางค์ไทย มาเป็นต้นแบบของเหรียญชุดนี้ โดยสร้างเหรียญ จับโป๊ยล่อหั่น ทั้งหลาย เนื้อ และเหรียญมือ(ปริศนาธรรม) จากการสนทนาผู้มีความรู้เรื่องเหรียญชุดนี้ กล่าวว่าช่างยุคก่อน นำโลหะที่จะมาทำ ต้องผ่านการหลอมและเทลงกรอบได้มากพอ และมีการตีแผ่โลหะทุกอย่าง เป็นแผ่นหนาพองาม แล้วนำมาปั้ม เพราะฉะนั้นเหรียญจับโป๊ยล่อหั่น ผิวจึงมีลักษณะเป็นล่อง และมีรอยต่อ ซึ่งเหรียญสมัยใหม่ใช้โลหะที่รีด เนื้อผิวจึงแตกต่างกัน